Leven met borstkanker?
YES I CAN!

Ik ben Anita, 52 jaar.

Ik val maar onmiddellijk met de deur in huis. Helaas ben ik sinds maart 2017 gezegend met borstkanker met uitzaaiingen. Jammer genoeg zal ik nooit meer genezen maar er is hoop om de kanker terug te dringen en stabiel te houden.

Er zijn veel verhalen over lotgenoten die genezen zijn wat ik uiteraard super goed vind, maar er zijn er evenveel die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Er is geen operatie gedaan omdat ze dat niet doen bij uitgezaaide borstkanker. Dat maakt het verwerkingsproces toch wat moeilijk. Je blijft met de kanker in je lijf zitten en daar blijf je je zorgen over maken. Hormoontherapie zal er voor moeten zorgen dat de kanker niet verder uitzaait.

Ik ben een vrolijk optimistisch persoon die iedereen z’n vriend wil zijn. Mijn zaakje begon net goed te draaien en had alles wat ik maar kan van dromen. Een schat van een partner een goede job en een leuk bijberoep. Reisje voor de zomer was ook reeds geboekt en dan plots stort alles in elkaar.

Op 12 maart 2017 viel het plafond op mijn kop. 
Na een reeks onderzoeken viel het verdikt. Wat steeds bij anderen en zeer ver weg was, is plots bij mij. Borstkanker met uitzaaiingen.

“Mevrouw het ziet er niet zo goed uit voor u.” 5 maanden chemo, 1 bestraling en daarna hormoontherapie. In enkele minuten heb je wel duizend vragen die je wil stellen waarvan er slechts één uitsteekt. Ga ik dood? Gelukkig ben ik in goede handen bij top dokters. Ze stelde me onmiddellijk gerust dat het nog niet zo snel zal gaan. De eerste dagen leef je in een roes en zie je het even allemaal niet zo goed zitten. Mijn partner zat ook in zak en as. We konden niets anders doen dan elkaar troosten. Mijn leven is van de ene op de andere dag veranderd. Ik sta nu soms versteld van waar men zich druk over maakt. Dat komt natuurlijk ook omdat ik niet meer dezelfde gedachtegang heb. Ik heb leren genieten van kleine dingen en me niet meer druk te maken over onbenulligheden.

Heb ik te lang gewacht?

Sommigen stellen de vraag of ik niet te lang gewacht heb. Op drie jaar heb ik drie keer een mammografie gehad. De eerste keer voor een onschuldige cyste in mijn andere borst. Een jaar later op mijn 50ste en er was niets aan de hand. Blijkbaar zien ze deze vorm van borstkanker niet op een mammografie. Misschien had ik een maand vroeger kunnen gaan maar dat had niet veel uitgemaakt. Ergens in je binnenste weet je dat er iets niet meer klopt maar je bent bang voor het resultaat. Mijn borst was ondertussen veranderd en had heel veel pijn in mijn onderrug en aan mijn ribben. Ik dacht dat het van de artrose kwam. Op aandringen van mijn partner heb ik me dan terug laten onderzoeken. Mammo, echo, punctie en al de scans die er maar zijn. Mijn gevoel klopte dus. Ik kan de klok niet meer terug draaien maar de fout die ik in het verleden heb gemaakt zal ik nu nooit meer maken. Buiten mijn jaarlijks uitstrijkje ging ik haast nooit naar de dokter. Ik was een sterke madam, nooit ziek, zelfs nu niet. Nu meld ik alles netjes aan de dokter.

Mijn Verhaal

Graag wil ik via deze weg mijn verhaal delen. Hopelijk kan ik er ander lotgenoten mee helpen of partners en familie en kan ik misschien ook wat informatie krijgen van lotgenoten. “Kanker heb je niet alleen”. Je naasten moeten ook door het proces . Deze worden jammer genoeg in de schaduw gezet. Alle aandacht gaat naar de patiënt. Ik moet toegeven dat ik niet altijd in een vrolijke bui ben maar ga zeker niet klagen of zagen. Daar ben je niets mee, in tegendeel !! Ondertussen heb ik onderscheid gemaakt van wat belangrijk is en wat niet. Alles gaat nu veel rustiger en geniet veel meer van de kleine dingen. De ene dag gaat het beter dan de andere. Alles mag, niets moet!!